अराजकता र मूलुक

हरेक दिन पत्रिका हेर्दा सधैंजसो आइरहाने एउटै प्रवित्तिको समाचारले हामीलाई दिक्क लाग्दोहो!!!हत्या,हिंसा,लुटपाट, अपहरण जस्ता शब्द एकदम आम भैसक्यो हामी नेपालीको लागि। बुद्ध यहि देशमा जन्मेर संसारलाई अहिंसा  र भाइचाराको पाठ पढाएका थिए भन्ने कुरा सोच्दा पनि अनैाठो लाग्न थालिसक्यो। समय जति अघि बढ्दै गयो, लाग्छ कि हामीहरुले मानवतालाई तेति नै पछि छोड्दै गयैां ।जति महङ्गाई बढ्दै गयो, उति नै मान्छेहरूको जीवनको मूल्य सस्तो हुंदै गयो। स्वार्थ मानवता माथि यति हावी भयो कि नाता,गोता,भावना, सम्बन्धको कुनै मोल नै रहेन।

कुरा केहि समय अगाडिको हो। ख्याति हत्या काण्डले पुरा देश श्तब्ध भयो ।हत्यारालाई सबैले सरापे, ख्याति र उनको परिवारप्रति सबैले दु:ख मनाउ गरे;पुलिसले आफ्नो काम गर्यो;अर्को दिनको सूर्योदय संगै सबै आ-आफ्नै काममा व्यस्त भए।ख्यातिको याद पनि विस्तारै धमिलिदै गयो । हुन त कोही यो संसारमा नभएर कसैको पनि जीन्दगी नरोकिदो रैछ तर पनि अनाहकमा ज्यान गुमाएका हरूको कमी त अरू भन्दा बढी नै महसुस हुंदो हो खासगरि उनीहरूको आफन्त र प्रियजनहरूको माझमा ।समय बित्दै गयो!!!! फेरि पत्रिकामा नया खबर आयो। धरानमा  एउटा बच्चाले रीसको झोकमा आफ्नै साथीको सिसाले पेट चिरेर हत्या गर्यो। समाचार पढेर मन चसक्क भयो। फेरि  एक प्रेमिले चोँभारको जंगलमा आफ्नै प्रेमिकाको निर्ममतापूर्वक हत्यो गर्यो । फेरि  एकपल्ट हामीलाई दु:ख लाग्यो। मर्ने प्रति सहानुभूति जागयो र मार्ने प्रति रीस उट्यो!!!!एक बाउले आफ्नी नाबालक छोरीलाई मादी खोलामा फालेर हत्या गर्यो। पछिल्लो समयमा आएर डि.आ.जी ले आफ्नी पत्नि मारेर जलाएको समाचार आगोसरि चारैतिर फैलियो।फेरिपनि सुन्दा दु:ख लाग्यो र यो कुरा पनि एक दुई दिनमा हराएर जान्छ यसमा कुनै शङ्का नै छैन।

यि त केहि उदाहरण मात्र हुन जुन मेरो मानसपटलबाट आोझेल हुन पाएका छैनन् ।यस्ता हजारैां अप्रिय घटनाहरू हाम्रो घर,परिवार, समाज र देशमा घटिरहेका छन्। कति घटना त मानिसहरूको नजरमा सम्म नि परेनन् होला, कति अपराधीहरु कानुनको पन्जाबाट अझै कोसैं टाढा खुलेआम घुमिरसेका होलान,कति अबोधहारुको पुकार त उनिहरुकै मिर्तयुसंगै विलिन भयो होला!! हामी समाजको यो स्तिथि देखेर दु:खी त अवश्य होलाम तर निरीह बनेर टुलुटुलु किन हेरिरसेका छौं,त्यो मैले बुझ्न सकेको छैन। यति हुंदा हुंदै पनि दुई मिनेटको समय निकालेर कसैले सोच्ने सम्म पनि प्रयत्न गर्या छैनौं कि आखिर यो मुलुक अराजकता तर्फ किन धकेलिइरहेको छ त!! हामी कुकुरलाई आफ्नो ओछ्यानमा सुताएर आफ्नै काखमा प्रेमपूर्वक खेलाउँछौं भने किन कुनै हिंसात्मक गतिविधिमा संलग्न हुनु अगाडि हाम्रो हात  काम्दैन त ।यी घटनाहारू जति घटे तेसमा कुनै अपरिचित ले नभई आफ्ना चिनेजानेका मान्छेहरूबाटै हत्या भएको देखिएको छ । त के यो सोच्ने बेला आएको छैन त आखिर के तत्व हो तेस्तो जसले मानिसहरुलाई यति निरीह बनाइरहेको छ कि उनिहरु आफनो होसमाथि काबू पाउन सकेका छैनन् ।हामीलाई त आफ्ना निर्जिव वस्तुहारूको समेत माया लाग्छ चाहे त्यो हाम्रो बाइक होस्, मोबाइल होस या सानैदेखि सम्हालेर राखेको खेलौना होस् तर   कुनै समय आफूसंग कुनै न कुनै प्रकारबाट आत्मिय रहेका व्यक्ति को जीवनसंग खेलबाड गर्नु अगाडि आखिर मान्छेहरु हिचकिचाउन किन छोडे त, यो सोच्नुपर्ने समय आइसकेको छ।

शायद यी घटनाहरुमा हाम्रा कुनै आफन्त परेनन् होला त हामीले दुई दिनमा यी कुरा बिर्सियौं होला तर ति कसै न कसैका आफन्त त अवश्य थिए होलान अनि भोलि गएर तेस्तोमा हाम्रा कोहि आफ्ना मान्छे नपर्लान या हामी आफैं पनि नपरुला भन्ने के छ र। यहि हो उत्तम समय; अपराधिलाई सजाय दिने भन्दा अपराध निर्मूल गर्ने उपाय पत्ता लगाउने।शुरवात हामी आफूबाटै गारौं । स्वार्थ, अमानवता र हिंसात्मक प्रवित्तिलई आफूमाथि हावी हुन नदिउँ ।व्यसतताको माझबाट केहि समय निकालेर आफ्नो परिवार, साथिहारुलाई दिएर माया, आत्मियताको वातावरण सिर्जना गरम । खासगरि नयाँ पिडिंलाई अहिंसाको पाठ पढाएर मानवताको पथमा हिंड्न लगाउनु अत्यावश्यक भैसकेको छ। माथिबाट यो पनि बिचार गर्नु पर्ने अवस्था आएको छ कि कतै आफ्नो घर परिवार, छिमेक समाजमा कोहि तनावमा त छैनन् ।उनिहरूको गतिविधि शंकासपद लागेमा तेस्ता व्यक्तिहरु प्रति अलि विशेष ध्यान पुर्याउने हो भने यस्ता घटनामाथि धेरै नियन्त्रण पाउन सकिन्थ्यो । शुरवात हामीले गर्यौं भने हामीलाई पछ्याउनेको कुनै  कमी हुन्नथ्यो!!!

हामी नेपालीहरू भनेका त ममताको सागर हौं,प्रेमको भण्डार हौं,सदभावको खानि हौं । कोहि कतै परिस्तिथिको मारमा परेर आफनो बाटो बिराउन त सक्लान तर हामी अलिक सचेत र सजग हुने हो भने यस्ता घटना रोक्न नसक्ने कुरै छैन;देवकोटाले कल्पना गरेका सुन्दर,शान्त र विशाल नेपालको निर्वाण गर्न अवश्य सक्नेछौं !!!!!