Saturday, January 28, 2012

प्रचण्डको दु:ख उनकै स्वरमा


जोसमा आएर देशको एउटा पनि भित्ता नछोडिकन नेपालको पहिलो राष्ट्पति भनेर आफ्नो नाम लेख्न त लाइहाले, आजकाल भित्ते राष्ट्पति  भित्ते राष्ट्पति  भनेर मान्छेहरूले जिस्क्याउँदा कम्ता पोल्छ र यो छाती तर मेरो दु:ख त मैसँग छ, कसले बुझ्ने र मेरो कुरा(दिक्क मान्दै) । हरे यो बत्ति नि कति जांदो रैछ। अँध्यारोमा त आफ्नो दु:ख सम्झी सम्झी भक्कानो छुटेर पो आउँछ त। ल त ल भनेर compromise गरें मैले र प्रधानमन्त्रिकै पदले चित्त बुझाउने कोशिस गरे तर राक्षसहरूले ६ महिना भन्दा टिक्न दिएनन् के । त्यो कटवाल त आफैं retire हुन लागेकै रैछ बेकारमा ममात्र retire हुन पर्यो त्यो नि बेलै नपुगि। अब राष्ट्पतिलाई नि तातो न छारोको छिर्कि किन लाउनु परेको होला मलाई। आजकाल त यो राष्ट्पति भन्ने शब्द नै मन पर्दैन मलाई!!!! उफ् ।अब नपाएपछि स्यालले अंगुर अमिलो भनेको जस्तो गरि भन्या हैन के मैले। खासमा उद्घाटन र बेलामौकाको चाडपर्वमा मन्दिर जानु बाहेक केहि काम नहुदो रैछ राष्ट्पतिको पनि(मख्ख पर्दै)!!!

यो बाउरो नि हिरो पल्टेर निस्कियो एक्कासी…..मलाई त मान्छे गन्दैन बा। आखिर पड्काइछाड्यो नि प्रधानमन्त्रिको पद। तर केहि छैन अब त बुझिसक्यो होला नि तेति सजिलो पनि छैन प्रधानमन्त्रि बन्न।। loadsheddin, मूल्य ब्रिद्दी, अराजकताको माझमा कतिन्जेल टिक्दा रैछौ म नि हेर्छु क्यारे(घमाण्डका साथ) !!! म डेड लाखको पलङमा सुतेर के भो त जनता त महङगाइको चपेटमा पर्या थेनन् नि, अब बाउरो  सस्तो मुस्ताङ चढेर जनतालई चाहीं महङगाइको दलदलमा घचेडिदियो, को गतिलो रैछ; म कि ऊ?? तर बुझ्ने कसले,यो देशका जनता त भडै हुन के।। सहि कुरा त का पच्छ त।। हुन त भेडा नभएका भएदेखि मेरो पछाडि यत्रा मान्छे माओबादी सेनामा लागेर आफ्नै जीन्दगै बर्बाद गर्थे होला त।।। अझै बुद्दी आएको छैन बेबकुफहरुको।। लडाकुको नाममा आएको पैसा मैले कप्लक्क खाएको त पत्तै छैन क यिनिहरूलाई ।।म तेति लाटो नि छैन नि, भर्खरै नयाँ घरमा सरे, केहि महिनामै डेड लाखको पलङमा सुत्ने बानी बसिसकेछ त मलाई चाहिं खर्च चाहिन्न कि के हो।।ओहो यो बुढी पनि जतिखेरै किचकिचमात्र गरिरहन्छे। यसलाई पनि १० लाख दिएर स्वैछिक अवकाश लेर माइत हा भन्नु पर्ने रैछ।।। टन्ठै साफ हुन्थ्यो!!!!!!!

पैसो त छ, तर बच्चा बच्चाले सुद्ध पत्याउन छाडिसके मलाई।। यो वैध्य हेर्दा मर्या स्याल जस्तो छ, फुर्ति चाहीं हेर न फेरि; फुट्या आँखाले देख्न सक्दैन मलाई।। आखिर मेरै सहाराले यहासम्म आइपुगेको भन्ने त बिर्सन त हुन्न नि!! फेरि यो k.p oli संग नि बचेरै हिड्नुपर्छ; गालीको मुहान भन्दा कम छैन।।नेपाली शब्द नि का का बाट खोजेर ल्याउँछ कुन्नि मोरोले, चशक्कै हुने गरि भन्छ।।।मा कु ने फेरि उता “म त राजीनामा देपछि नि तिमी भन्दा बढी समयको लागि प्रधानमन्त्रि भएँ” भन्ने नजरले हेर्छ!!!उफ्!!!!! अर्कै पार्टीको भएनि गिरीजाले यसो कुरा सुन्थे मेरो, तिनलाई पनि दैबकै घर जान हतार भयो।।। विदेशी प्रभुले नि मेरो शिरमाथिबाट आशिर्वाद को हात हटाएको नि निकै भैसक्यो!!! हेर gyanendra तिमीलाई हटाउने मेरो कुनै बिचार थेन, तर मलाई के था त कांग्रेसले तिम्रो साथ छोडेर एक्कासी गणतन्त्रको समार्थन गर्छ भनेर।म विवश थें, माफ गर!!!!!
ओहो जति सोचो उति घाउ कोटिदो पो रैछ।।बैकारमा के दु:ख मनाउ मात्र गरिरहानु।।।यसो टि.भि हेरौं भने नि बत्ति छैन। होस् सुत्नुपरो अब यसो सपनामै भएपनि राष्ट्पति बनिहाल्छु कि।।।। प्रधानमन्त्रि नै बने पनि म compromise गर्न तयार छु है।।।।।Gudnyt!!!!!!!!!!

अराजकता र मूलुक


हरेक दिन पत्रिका हेर्दा सधैंजसो आइरहाने एउटै प्रवित्तिको समाचारले हामीलाई दिक्क लाग्दोहो!!!हत्या,हिंसा,लुटपाट, अपहरण जस्ता शब्द एकदम आम भैसक्यो हामी नेपालीको लागि। बुद्ध यहि देशमा जन्मेर संसारलाई अहिंसा  र भाइचाराको पाठ पढाएका थिए भन्ने कुरा सोच्दा पनि अनैाठो लाग्न थालिसक्यो। समय जति अघि बढ्दै गयो, लाग्छ कि हामीहरुले मानवतालाई तेति नै पछि छोड्दै गयैां ।जति महङ्गाई बढ्दै गयो, उति नै मान्छेहरूको जीवनको मूल्य सस्तो हुंदै गयो। स्वार्थ मानवता माथि यति हावी भयो कि नाता,गोता,भावना, सम्बन्धको कुनै मोल नै रहेन।

कुरा केहि समय अगाडिको हो। ख्याति हत्या काण्डले पुरा देश श्तब्ध भयो ।हत्यारालाई सबैले सरापे, ख्याति र उनको परिवारप्रति सबैले दु:ख मनाउ गरे;पुलिसले आफ्नो काम गर्यो;अर्को दिनको सूर्योदय संगै सबै आ-आफ्नै काममा व्यस्त भए।ख्यातिको याद पनि विस्तारै धमिलिदै गयो । हुन त कोही यो संसारमा नभएर कसैको पनि जीन्दगी नरोकिदो रैछ तर पनि अनाहकमा ज्यान गुमाएका हरूको कमी त अरू भन्दा बढी नै महसुस हुंदो हो खासगरि उनीहरूको आफन्त र प्रियजनहरूको माझमा ।समय बित्दै गयो!!!! फेरि पत्रिकामा नया खबर आयो। धरानमा  एउटा बच्चाले रीसको झोकमा आफ्नै साथीको सिसाले पेट चिरेर हत्या गर्यो। समाचार पढेर मन चसक्क भयो। फेरि  एक प्रेमिले चोँभारको जंगलमा आफ्नै प्रेमिकाको निर्ममतापूर्वक हत्यो गर्यो । फेरि  एकपल्ट हामीलाई दु:ख लाग्यो। मर्ने प्रति सहानुभूति जागयो र मार्ने प्रति रीस उट्यो!!!!एक बाउले आफ्नी नाबालक छोरीलाई मादी खोलामा फालेर हत्या गर्यो। पछिल्लो समयमा आएर डि.आ.जी ले आफ्नी पत्नि मारेर जलाएको समाचार आगोसरि चारैतिर फैलियो।फेरिपनि सुन्दा दु:ख लाग्यो र यो कुरा पनि एक दुई दिनमा हराएर जान्छ यसमा कुनै शङ्का नै छैन।

यि त केहि उदाहरण मात्र हुन जुन मेरो मानसपटलबाट आोझेल हुन पाएका छैनन् ।यस्ता हजारैां अप्रिय घटनाहरू हाम्रो घर,परिवार, समाज र देशमा घटिरहेका छन्। कति घटना त मानिसहरूको नजरमा सम्म नि परेनन् होला, कति अपराधीहरु कानुनको पन्जाबाट अझै कोसैं टाढा खुलेआम घुमिरसेका होलान,कति अबोधहारुको पुकार त उनिहरुकै मिर्तयुसंगै विलिन भयो होला!! हामी समाजको यो स्तिथि देखेर दु:खी त अवश्य होलाम तर निरीह बनेर टुलुटुलु किन हेरिरसेका छौं,त्यो मैले बुझ्न सकेको छैन। यति हुंदा हुंदै पनि दुई मिनेटको समय निकालेर कसैले सोच्ने सम्म पनि प्रयत्न गर्या छैनौं कि आखिर यो मुलुक अराजकता तर्फ किन धकेलिइरहेको छ त!! हामी कुकुरलाई आफ्नो ओछ्यानमा सुताएर आफ्नै काखमा प्रेमपूर्वक खेलाउँछौं भने किन कुनै हिंसात्मक गतिविधिमा संलग्न हुनु अगाडि हाम्रो हात  काम्दैन त ।यी घटनाहारू जति घटे तेसमा कुनै अपरिचित ले नभई आफ्ना चिनेजानेका मान्छेहरूबाटै हत्या भएको देखिएको छ । त के यो सोच्ने बेला आएको छैन त आखिर के तत्व हो तेस्तो जसले मानिसहरुलाई यति निरीह बनाइरहेको छ कि उनिहरु आफनो होसमाथि काबू पाउन सकेका छैनन् ।हामीलाई त आफ्ना निर्जिव वस्तुहारूको समेत माया लाग्छ चाहे त्यो हाम्रो बाइक होस्, मोबाइल होस या सानैदेखि सम्हालेर राखेको खेलौना होस् तर   कुनै समय आफूसंग कुनै न कुनै प्रकारबाट आत्मिय रहेका व्यक्ति को जीवनसंग खेलबाड गर्नु अगाडि आखिर मान्छेहरु हिचकिचाउन किन छोडे त, यो सोच्नुपर्ने समय आइसकेको छ।

शायद यी घटनाहरुमा हाम्रा कुनै आफन्त परेनन् होला त हामीले दुई दिनमा यी कुरा बिर्सियौं होला तर ति कसै न कसैका आफन्त त अवश्य थिए होलान अनि भोलि गएर तेस्तोमा हाम्रा कोहि आफ्ना मान्छे नपर्लान या हामी आफैं पनि नपरुला भन्ने के छ र। यहि हो उत्तम समय; अपराधिलाई सजाय दिने भन्दा अपराध निर्मूल गर्ने उपाय पत्ता लगाउने।शुरवात हामी आफूबाटै गारौं । स्वार्थ, अमानवता र हिंसात्मक प्रवित्तिलई आफूमाथि हावी हुन नदिउँ ।व्यसतताको माझबाट केहि समय निकालेर आफ्नो परिवार, साथिहारुलाई दिएर माया, आत्मियताको वातावरण सिर्जना गरम । खासगरि नयाँ पिडिंलाई अहिंसाको पाठ पढाएर मानवताको पथमा हिंड्न लगाउनु अत्यावश्यक भैसकेको छ। माथिबाट यो पनि बिचार गर्नु पर्ने अवस्था आएको छ कि कतै आफ्नो घर परिवार, छिमेक समाजमा कोहि तनावमा त छैनन् ।उनिहरूको गतिविधि शंकासपद लागेमा तेस्ता व्यक्तिहरु प्रति अलि विशेष ध्यान पुर्याउने हो भने यस्ता घटनामाथि धेरै नियन्त्रण पाउन सकिन्थ्यो । शुरवात हामीले गर्यौं भने हामीलाई पछ्याउनेको कुनै  कमी हुन्नथ्यो!!!

हामी नेपालीहरू भनेका त ममताको सागर हौं,प्रेमको भण्डार हौं,सदभावको खानि हौं । कोहि कतै परिस्तिथिको मारमा परेर आफनो बाटो बिराउन त सक्लान तर हामी अलिक सचेत र सजग हुने हो भने यस्ता घटना रोक्न नसक्ने कुरै छैन;देवकोटाले कल्पना गरेका सुन्दर,शान्त र विशाल नेपालको निर्वाण गर्न अवश्य सक्नेछौं !!!!!